ερημάδιν

ἐρημάδιν και ὁρμάδι και ρημάδι, τὸ (Μ)

1. έρημος τόπος, ερημιά

2. αυτός που είναι κατεστραμμένος, «ρημάδι».

[ΕΤΥΜΟΛ. < ερημάδ-ιον (< ερημάς, -άδος). Ο τ. ορμάδι < ερημάδιν με τροπή τού ε- σε ο- υπό τη φωνητική επίδραση τού -ρ- και με σίγηοη τού ενδοσυμφωνικού -η -. Ο δε τ. ρημάδι < ερημάδιν, με σίγηση τού αρχικού άτονου ε-].